These New Puritans – Botanique, Brussel, 4 april 2019
In de Brusselse Kruidentuin staat het prachtige barokke gebouw van de Botanique. Lange gangen omzoomd met waterpartijen, er is een fijne bar en uitstekende eetgelegenheid, en vanaf een breed balkon kun je, hangend over een muurtje, mijmeren op het uitzicht over het park, een rustpunt in het hectische Brussel. De Botanique is een cultuurcentrum zonder weerga, met drie concertzalen, een filmzaal, een bibliotheek zelfs. Onder de hoge koepel vinden we de Rotonde, misschien wel de mooiste concertzaal die er is. Ik ben gezegend, want vanavond speelt hier ook nog eens These New Puritans.
Voorprogramma is Scintii, afkomstig uit Taiwan en gesetteld in de clubscene van Shanghai. Ze brengt ons een soort filmmuziek voor nog niet gemaakte films, op het snijvlak van romantiek en suspense. Scintii speelt solo, met veel loopjes en gekke breaks uit de computer, daaroverheen haar mysterieuze en toch warme stemgeluid. De sound is behoorlijk nineties, diep gedrenkt in de triphop, met meer dan een snufje breakbeat.
De Rotonde is wat drukker als These New Puritans begint, maar veel meer dan 250 mensen zullen er niet zijn. Onlangs kwam de nieuwe plaat Inside the Rose uit, eerste plaat in bijna zes jaar, en net als bij de vorige platen wijkt ook deze volledig af van de voorgaande. TNP laat zich niet pakken op een ander genre dan het muzikale avontuur, gedreven door een onuitputtelijke kunstzinnige experimenteerdrift. Inside the Rose werd aangekondigd als hun “meest commerciële plaat ooit”, maar in de discografie van TNP is dat nogal een betrekkelijk statement. Niettemin: toegankelijk is het zeker, want naast experimenteel is het toch ook sereen en poëtisch. Het is minder vaag dan voorgaand werk, maar toch ook niet erg specifiek, zo schrijft Pitchfork. These New Puritans laten zich moeilijk ergens mee vergelijken, misschien alleen met Bark Psychosis (zanger Graham Sutton is dan ook producer van TNP), founding fathers van de postrock, maar These New Puritans zijn dan weer meer postclassic, zogezegd. Dit is music for the mods, niet alleen in geluid, maar meer nog in de uitstraling en de looks.
Dat levert een bijzonder interessante liveset op. De kern van These New Puritans bestaat uit de tweelingbroers Jack en George Barnett, respectievelijk zanger en drummer (en nog vele instrumenten meer), aangevuld met twee muzikanten waarvan ik de naam ben vergeten. Bij de platenverkoop zag ik ze ook niet terug.
TNP schuwt de electronica bepaald niet, zo wordt meteen al duidelijk bij eerste nummer A-R-P, maar daarna komt er steeds meer kleur in. De meest complexe arrangementen worden met griezelige perfectie gespeeld, zonder dat het ook maar één moment technisch en kil wordt. Op enig moment hoor ik de drummer een soort van pi-kwartsmaat slaan, terwijl de vibrafoon een ritme aangeeft waarin snare, synths en een gordijn aan metalen kettingen precies inpassen. Bij Three Thousand spelen drie van de vier muzikanten op allerhande percussie, razend strak.
De nieuwe nummers bieden duidelijk nog niet aan iedereen houvast, dus het is een juichende herkenning als halverwege We Want War van de plaat Hidden voorbij komt. Bij dit soort uptempo (en bijv. ook bij Into the Fire) klinkt Jack Barnett in zijn dictie haast als Karl Hyde van Underworld, terwijl hij op andere momenten een klassiek geschoolde zoon van Brendan Perry zou kunnen zijn.
Ver in de tweede helft van de set komt ook Scintii weer meedoen, voor extra kleur en warmte. Daarmee komt ook Scintii zelf beter tot haar recht dan eerder met haar solo-set. In de toegift komt ze ook weer terug. Afsluiter is het hektische Attack Music, niet het meest typische nummer van These New Puritans, maar wel bijzonder lekker om mee naar huis te gaan. Wat een muzikaal avontuur was dit!
darthfaber 