Vrijdag om half twee ’s middags begint Lowlands voor mij met de Groningse sensatie traumahelicopter in de X-Ray. Hun rammelende Ramones speedpunk geeft meteen een energieboost aan het toegestroomde publiek. Sterker nog, tijdens het vijfde nummer wordt de eerste crowdsurfer van Lowlands 2013 gesignaleerd. En dat is niemand minder dan Mark Lada, de zanger van traumahelicopter, die zijn longen eruit brult terwijl hij door de X-Ray loods wordt getransporteerd. De set van traumahelicopter is wel wat eentonig, ondanks de fan die met een kartonnen bord ‘Groningen-Noord Rules!’ op het podium mag staan. Traumahelicopter lijkt me typisch een band die het stukken beter doet in een klein zaaltje rond middernacht dan in een loods waar de mussen vanaf vallen door de stralende zomerzon.
Verder naar de 72-jarige (!) Seasick Steve in de Alpha. Die introduceert een bijzondere gast: John Paul Jones, bassist van Led Zeppelin. Het publiek reageert wat lauw op deze mededeling. Misschien omdat het publiek niet weet wie John Paul Jones is óf omdat Steve de aankondiging een beetje verhaspelt. Het zou mooi zijn geweest als ik nu had kunnen zeggen dat Steve een legendarische set neerzet met veel inbreng van Jones, maar helaas is dit niet het geval. De eerste nummers van de set brengen de swingende minimale roots-bluesgoed waar we Steve van kennen, maar daarna zorgt een defecte gitaar voor twee hinderlijke onderbrekingen in de set. Blijkbaar hebben de roadies geen stukje tape om Steve’s gitaar (gemaakt van een bierblikje, een bezemsteel en ‘a thing you use to flip hamburgers with’) te repareren. Jones kijkt verveeld toe. Uiteindelijk eindigt de set met een andere gitaar en gaat Steve vecht een gitaarveldslagje uit met Jones. Een sterk einde na een sterk begin, maar het inkakkende middenstuk maakt het geen geslaagde terugkeer naar Biddinghuizen voor Steve.
Snel terug naar de X-Ray voor de set van Charanjit Singh. Deze Indiër, ook al in de zeventig, heeft in de jaren ’80 een plaat opgenomen die eigenlijk acid house was zonder dat iemand toen wist wat het was. Hij heeft jarenlang op bruiloften in India opgetreden maar staat nu, samen met DJ Johanz Westerman op Lowlands. Op basis van tien minuten luisteren, lijkt dat echter een tragische vergissing. Regelmatig buigt Westerman zich over de electronica van Singh heen om wat knopjes om te zetten, terwijl Singh verbaasd om zich heen kijkt en niet lijkt te weten waar de bliepjes vandaan komen. Deze bliepjes klinken overigens als een nummer dat in 1992 op 37 strandde in de Top 40 dus dat is ook niet de moeite om te blijven.
Terug naar de Alpha voor Tame Impala. Mooi uitgesponnen psychdelische rock van de Australiërs, die duidelijk goed naar Astronomy Domine van Pink Floyd hebben geluisterd. Toch beklijft het allemaal niet bijzonder, misschien omdat de Alpha domweg te groot is voor de Impalas.
Ondertussen slaat het eerste Lowlands-dipje toe, want ik vergeet naar Kendrick Lamar te gaan, zie een nummer van Hurts (gestileerde maar ook wat puberale electropop die voornamelijk op zelfbeklag gebaseerd lijkt te zijn) en een moppie Band of Horses (ongetwijfeld een favoriet van Mart Smeets want saaie roots-rock). Tijd om even wat te eten, nog snel even de eerste twee nummers van Crystal Fighters (klinkt als een leuk feestje) meepakken en dan naar de Alpha voor De Jeugd van Tegenwoordig. Bij aanvang van het optreden staat de tent ramvol. De mannen zijn ondertussen zo populair dat ze met een cover-set van het oeuvre van Saskia en Serge nog wel iedereen aan het springen zouden krijgen. Maar, met alle respect voor Saskia en Serge, de nummers van De Jeugd zijn zo strak, zo dwingend dat ze de Alpha naar het eerste collectieve Lowlands-hoogtepunt brengen. Het nieuwe materiaal wordt naadloos in de set geïntegreerd en klinkt wat steviger, wat stoerder dan de nummers van de vorige CDs. Tijdens de set wordt de titel van de nieuwe CD onthult (Ja Natúúrlijk!) en gaat Faberyayo tijdens ‘Get Spanish’ rond met een fles wodka die hij leeggiet in de monden van meisjes die er uit zien alsof ze in de supermarkt nog geen alcohol mogen meenemen. Tijdens ‘Sterrenstof’ blijkt hoeveel Lowlands en De Jeugd van elkaar houden, als de Alpha de refreinen voor zijn rekening neemt.
Ondertussen hangt er een fikse regenbui boven het Lowlands-terrein en die zal daar tot diep in de nacht blijven hangen. Omdat ik alleen maar een T-shirtje aan heb en ik geen zin heb in de combinatie regen en dalende temperatuur, blijf ik in de Alpha hangen samen met E. die graag Nine Inch Nails (NIN) wil zien. Ik heb zelf weinig met NIN maar, enigszins onverwacht, wordt het optreden één van de toppers van Lowlands. Het optreden begint op een volkomen leeg podium, waar alleen een microfoon en een kastje met wat knoppen opstaan. Trent Reznor komt relaxed het podium oplopen, zegt vriendelijk gedag tegen het publiek en drukt op een knopje, waarna de beat van nieuwe single ‘A Copy Of’ klinkt. Tijdens de eerste minuut worden ook andere instrumenten het podium opgeschoven, en haken de andere bandleden van NIN in. Daarna schuiven roadies een vijftal grote schermen het podium op en vervolgens achter de bandleden opgesteld. Daarmee begint een spektakel waarin we alle neuroses van Reznor in een uurtje doornemen. Muzikaal retestrak en visueel overweldigend.
Na NIN rest er uiteindelijk toch niets meer dan de lange en natte tocht terug naar de camping. De impressies van dag 2 en 3 van Lowlands volgen snel.
darthfaber 