**
De Brian Jonestown Massacre is in zekere zin een zeer voorspelbare band, want veel van wat je ziet en hoort ligt al besloten in haar geschiedenis. De band is vernoemd naar de legendarische Stones-gitarist, en verwijst daarmee naar een voorkeur voor een mix van gruizige blues en een sixties-type experimenteerdrift met oosterse melodielijnen, shoegaze en psychedelica. Sinds 1990 versleet de band bovendien al zeker veertig leden, waarvan nog steeds liefst acht op het podium staan om het inmiddels al weer veertiende album, Revelation, te promoten.
De BJM zet een stevige geluidsmuur neer van sixtiesblues met een dikke laag (Amerikaanse) Britpop en shoegaze, een dun laagje Jacco Gardner en geplamuurd in vette gitaren en stevige galm. Klinkt lekker zou je zeggen, maar in jongerencentrum The Waterfront in Norwich verwordt dit helaas tot een behoorlijke sonische brij. Het podium staat wonderlijk dwars op de zaal, gedwongen door de pilaren in de zaal die weinig andere constructies toestaan, maar het geluid vliegt daardoor alle kanten op.
Aan de andere kant, het geeft ook wel weer een gemoedelijke setting, waarbij iedereen dicht op het podium staat. Dan zie je ook meteen waarom deze band zo geschikt was voor de rockumentary DIG!: het lange haar, de bakkebaarden en de zonnebrillen, net iets teveel buikje, net iets teveel uitstraling van kijk-ons-eens, de lichte irritatie van de tamboerier (met mutsje) als één van de gitaristen hem in de weg staat, het geeft de band een aandoenlijke lulligheid mee. Dat wil niet zeggen dat het pastiche is, want daarvoor is de band in muzikale zin dan weer te goed. Maar wat blijft hangen is het slechte geluid en de hang naar gemakzucht.
darthfaber 